Choroba dekompresyjna, Lub choroba kesonowa może wystąpić w każdej z następujących sytuacji:
-
Przyspieszone odrodzenie nurka;
-
Samoloty szybko startują lub gwałtownie tracą wysokość;
-
Jeśli nurek leci samolotem po nurkowaniu.
Choroba dekompresyjna jest spowodowana ulatnianiem się gazu obojętnego, zwykle azotu, do płynów ustrojowych i tkanek, które wydostają się z roztworu fizycznego i tworzą pęcherzyki gazowe.
Oznaki i objawy choroby dekompresyjnej
Pęcherzyki gazu mogą tworzyć się w dowolnym miejscu na ciele, ale najczęstszymi objawami są ramiona, łokcie, kolana i kostki.
Na tej liście wymieniono objawy różnych typów DCS. „Lból potyliczny” stanowi około 60-70% wszystkich przypadków DCS, przy czym najczęstszą lokalizacją są ramiona. W przypadkach 10-15% występują objawy neurologiczne, objawiające się bólem głowy i zaburzeniami widzenia.
"Napady duszności pojawiają się rzadziej i stanowią około 2% wszystkich przypadków DCS. Objawy skórne można zaobserwować w około 10-15% przypadkach.
Objawy choroby dekompresyjnej i znaki mogą obejmować: wysypkę skórną, skrajne zmęczenie, ból stawów, problemy ze wzrokiem, problemy z równowagą, trudności w oddychaniu, brak siły, sztywność, paraliż, utratę przytomności, a nawet śmierć. Objawy są związane z pogorszeniem się ośrodkowego układu nerwowego spowodowanego poważnym urazem. Zwykle występuje ból stawów w łokciach i kolanach. Istnieją również inne terminy opisujące możliwe objawy, takie jak „ataki duszności” i „smugi”.
Leczenie choroby dekompresyjnej
W ciężkich przypadkach jedyną skuteczną metodą leczenia jest dekompresja Choroba dekompresyjna przypadku, chociaż odpoczynek i tlen (zwiększenie zawartości tlenu w powietrzu wdychanym przez ciasno dopasowaną maskę tlenową) zastosowane w łagodniejszych przypadkach mogą być również skuteczne. Zwykle przenoszony jest do kabiny dekompresyjnej. Podczas nurkowania alternatywą wysokiego ryzyka jest rekompresja w wodzie.
Pierwsza pomoc tlenowa jest przydatna w przypadku podejrzenia wypadku związanego z chorobą dekompresyjną lub nurków, którzy odbyli szybkie wynurzanie lub mieszane przerwy dekompresyjne. Wiele rebreatherów z w pełni zamkniętą pętlą może dostarczać w sposób ciągły utleniony gaz o wysokim stężeniu, który może być stosowany jako alternatywa dla rebreatherów tlenowych z czystą pętlą otwartą.
Wyporność podczas nurkowania
Choroba dekompresyjna jest najczęściej znana jako uraz, który dotyka nurków. Ciśnienie w otaczającej wodzie wzrasta, gdy nurek schodzi w dół i maleje, gdy nurek się unosi. Ryzyko choroby dekompresyjnej zwiększa się podczas długotrwałego nurkowania lub nurkowania zbyt głęboko, bez powolnego wynurzania się lub niestosowania przerw dekompresyjnych w celu normalnego wydalenia gazu obojętnego, chociaż specyficzne czynniki ryzyka nie są dobrze poznane. Różni nurkowie są zwykle bardziej wrażliwi niż inni w tych samych warunkach. Uważa się, że objawy DCS są lepiej tolerowane przez doświadczonych nurków i mogą wystąpić później niż u mniej doświadczonych nurków.
*DCS – skrót w języku angielskim
